تاول دهان
تعریف
پمفیگوئید بولوز(یا همان تاول دهان)، یک بیماری مزمن میباشد که بهطور اولیه بر پوست و کمتر بر غشای مخاطی تأثیر میگذارد. معمولاً در میانسالی و افراد مسن دیده میشود.
اتیولوژی
یک بیماری اتوایمیون میباشد که تولید اتوآنتیبادی علیه آنتیژنهای BP180 و BP230 پاتوژنز بیماری میباشد.
علائم اصلی کلینیکی
درگیری مخاط دهان در ۴۰-۳۰% موارد ومعمولا به دنبال درگیری پوست اتفاق میافتد.
BP ندرتاً با بیماریهای بدخیم داخلی همراه میباشد.
تظاهرات دهان
بولاهای لوکالیزه یا پراکنده که پاره شده و اروژن دردناک پایدار باقی میگذارد.
درگیری کام، مخاط گونه، زبان، لبها و لثه بهطور مکرر دیده میشود.
به ندرت ضایعات دهانی اولین علائمی هستند که آشکار میشوند.
مخاط دیگر
ملتحمه، مری، واژن و مقعد کمتر تحت تأثیر قرار میگیرند.
پوست
راشهای جنرالیزه غیراختصاصی و بولاهای مجزا یا خوشهای که پاره شده و اروژن باقی گذاشته و بدون تمایل به گسترش محیطی دیده می شود.
برای مشاهده انواع بیماری های دهان به بخش بیماری های دهان،فک و صورت مراجعه کنید.
درمان
راهنمای اصلی
درمان سیستمیک و موضعی باید برحسب شدت بیماری، برای کنترل پمفیگوئید بولوز به کار برده میشود، سن بیمار و وجود بیماریهای دیگر هم باید مورد ارزیابی قرار گیرد.
کورتیکواستروئید سیستمیک به تنهایی یا همراه با داروهای ایمونوساپرسور و داپسون در موارد شدید یا متوسط همراه با ضایعات دهانی به کار برده میشود.
کورتیکواستروئید موضعی در مواردی که ضایعات دهانی خفیف و لوکالیزه یا ضعایعات پوستی به تنهایی وجود دارند تجویز میشود.
عوارض جانبی کورتیکواستروئیدهای سیستمیک باید درنظر گرفته شود و بیماران مرتب آزمایشات کلینیکی و لابراتواری انجام دهند.
در بیماران با ضایعات دهانی باید از جراحات مکانیکی (تروما) اجتناب شود و بهداشت دهانی به خوبی رعایت شود.
درمانهای پیشنهادی
درمان سیستمیک
کورتیکواستروئید خوراکی
در بیماران با بیماری ژنرالیزه پردنیزون یا پردنیزولون ۸۰-۴۰ میلیگرم در روز بهمدت ۳-۲ هفته برای جلوگیری از شکلگیری تاولهای جدید و بهبودی ضایعات قدیمی تجویز می شود زمانی که بیماری کنترل شد، دوز دارو طی ماهها بهآهستگی کاهش یافته و در نهایت قطع میشود.عود بیماری غیر معمول نیست.
درمان موضعی
کورتیکواستروئید موضعی بهشکل پماد یا خمیرهای دهانی یا تزریق داخل ضایعات برای درمان ضایعات پوستی یا دهانی لوکالیزه ممکن است موفقیتآمیز باشد.